Middin kreeg deze zomer ongewoon bezoek. Bij woonlocatie De Aa en trefpunt Norg, waar mensen met een niet-aangeboren hersenletsel wonen, hielpen zes leerlingen van basisschool De Ark uit Den Haag een ochtendje mee.
“Wat weten jullie over Middin en de mensen die hier wonen?”, werd de leerlingen van deze Bliksemstage gevraagd. ‘Niks’, luidde het antwoord. Hoogste tijd dus om daar verandering in te brengen. Basisschoolkinderen van nu zijn immers onze collega’s van de toekomst – als ze tenminste op tijd ontdekken hoe bijzonder en veelzijdig werken in de zorg is.
De ochtend bij De Aa begon met een korte film over niet-aangeboren hersenletsel, die door de jonge bezoekers aandachtig werd bekeken. “Als mensen hersenletsel hebben opgelopen, kunnen ze dan nog proeven?”, vroeg leerling Noah zich af. “Soms niet”, antwoordde zorgmanager Fikri Derraz. “Dat hangt af van de plek waar het letsel zit en van het verloop van het herstel. Elke cliënt heeft zijn eigen verhaal.”
Nadat Fikri had uitgelegd wie er bij De Aa werken, wat hun opleiding is en hoe hun werkdagen eruit zien, was het tijd om de handen uit de mouwen te steken. De kinderen mochten uitproberen hoe je iemand met een liftje uit bed tilt en hoe je een bewoner naar de wc helpt. Ook leerden ze een injectie te geven, door met een naald in een sinaasappel te prikken. De 12-jarige Ines snapte het idee achter die lesmethode direct: “De schil van die vrucht voelt het meest als je eigen huid.”
Ik had het niet zo leuk verwacht, het was een hele leuke ochtend.
De kinderen maakten bovendien kennis met Paul van Voorden (59), een voormalig topman bij een grote Nederlandse bank die inmiddels 10 jaar in De Aa woont. “Ik heb drie keer een hartinfarct gehad”, vertelde hij aan de kinderen. “Tijdens de laatste kreeg ik zuurstoftekort en ging het mis. Na mijn ziekenhuisopname moest ik revalideren. Dit verliep geweldig, maar toen ik eenmaal thuis was, viel ik in een diep gat. Werken kon ik niet meer, evenmin als afwassen, boodschappen doen of koken. Dat was moeilijk, ook voor mijn vrouw en kinderen.”
De kinderen zijn danig onder de indruk van dit verhaal. “Wat doen jullie met al die heftige verhalen die jullie elke dag horen?”, wil Charissa weten van Fikri. Zij antwoordt: “Je moet je kunnen inleven in de cliënten zonder dat je medelijden met hen hebt.”
Na afloop van het bezoek geven de kinderen aan dat ze een veel duidelijker beeld hebben van de gehandicaptenzorg. “Ik had het niet zo leuk verwacht, het was een hele leuke ochtend,” vat Ines samen. Goed om te horen, hopelijk zien we haar over een jaar of tien als medewerker terug!
